بررسی کاربرد روش تدریس مبتنی بر روی کرد سازنده گرایی در آموزش عالی: مطالعه موردی گروه علوم اجتماعی دانشگاه مازندران

هدف تحقیق حاضر، بررسی میزان به کارگیری روش­های تدریس مبتنی بر روی کرد سازنده­گرایی در بین اعضای هیأت علمی گروه علوم اجتماعی دانشگاه مازندران است. روش تحقیق مطالعه‌ی حاضر، توصیفی- پیمایشی است. جامعه‌ی آماری پژوهش را اعضای هیأت علمی و دانشجویان گروه علوم اجتماعی دانشگاه مازندران تشکیل می­دهند. به منظور بررسی میزان به کارگیری روش­های تدریس مبتنی بر سازنده گرایی با دو روش پیمایش و مشاهده و با ابزار پرسش‌نامه محقق ساخته‌ی 42گویه ای و چک لیست محقق ساخته‌ی 42 گویه­ای به بررسی دیدگاه دانشجویان و مشاهده‌ی کلاس درس اعضای هیأت علمی گروه مورد نظر پرداخته شد. نمونه­گیری در بخش مشاهده، کلاس­های درس تمام اعضای هیأت علمی گروه و نمونه­گیری در بخش پیمایش به صورت نمونه­گیری تصادفی طبقه­ای انجام شد. داده­های گردآوری شده از پرسش‌نامه و چک لیست با روش کمی و با استفاده از نرم افزار(spss) و با استفاده از آزمون‌هایتی ­تک­نمونه­ای و تی مستقل، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج تحقیق نشان داد که اعضای هیأت علمی گروه یادشده از روش‌های تدریس مبتنی بر روی کرد سازنده­گرا بهره نمی­گیرند و به­صورت سنتی تدریس می­کنند. تدریس استادان در مقطع کارشناسی ارشد نسبت به کارشناسی سازنده­گرا­تر است، گر چه تفاوت تنها در شاخص «مشارکت» به­صورت معنادار است.هم چنین تفاوت معناداری بین دیدگاه مشاهده­گران و دانشجویان از میزان به کارگیری این روی کرد در کلاس درس مشاهده شد و مشاهده­گران در مقایسه با دانشجویان قائل به تدریس سازنده‌گرا‌تر در کلاس­های موردنظر بودند.